کد مطلب:193988 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:173
صدق و وفا
خصوصیات دیگر صالحان صدق و وفای آنها است. داشتن صدق گاه در دنیا با ضررهایی همراه است ولی با این حال گفته شده: «النجاة فی الصدق [1] ؛ رهایی در راستگویی است».
[ صفحه 199]
وفا نیز همچون صدق ممكن است، با ضررهایی همراه باشد، ولی وفای به عهد از خصوصیات بارز صالحان است. مؤمن به عهد خویش وفا می كند. طرف عهدش نیز هر كسی باشد مهم نیست، مهم پیمانی است كه بسته است. خالق و مخلوق، محرم و نامحرم، دوست و دشمن، بزرگ و كوچك، همه برایش مهم اند و به عهدی كه با آنها بسته پایبند است. یكی از كاسب های محترم برای بنده نقل می كرد كه روزی شخصی آمد و فلان جنس را به صورت نسیه از من خرید. قرار شد دو ماه پس از معامله پول بیاورد، ولی چون كه جایی برای نگهداری آن جنس نداشت از من خواست تا آن را در مغازه ام به صورت امانت نگه دارم. چند روز بعد مشتری دیگری پیدا شد كه از همان جنس می خواست. به او گفتم: ندارم. مغازه را دیدی زد و متوجه وجود آن امانتی شد. گفت: تو كه این جنس را در مغازه داری؟! گفتم مال نیست، آن را فروخته ام. پرسید: پس چرا هنوز این جا است؟ گفتم: صاحبش از من خواست به عنوان امانت آن را برایش نگه دارم. پرسید: آیا خریدار پول تو را داده است؟ گفتم: نه، قرار است دو ماه دیگر بیاورد. گفت: من پول نقد دارم و با قیمت بهتری این جنس را می خرم. هر چه او داده من بیشتر هم می دهم. گفتم: نه برادر، من این جنس را فروخته ام و مال مردم است.
[ صفحه 199]
وفا نیز همچون صدق ممكن است، با ضررهایی همراه باشد، ولی وفای به عهد از خصوصیات بارز صالحان است. مؤمن به عهد خویش وفا می كند. طرف عهدش نیز هر كسی باشد مهم نیست، مهم پیمانی است كه بسته است. خالق و مخلوق، محرم و نامحرم، دوست و دشمن، بزرگ و كوچك، همه برایش مهم اند و به عهدی كه با آنها بسته پایبند است. یكی از كاسب های محترم برای بنده نقل می كرد كه روزی شخصی آمد و فلان جنس را به صورت نسیه از من خرید. قرار شد دو ماه پس از معامله پول بیاورد، ولی چون كه جایی برای نگهداری آن جنس نداشت از من خواست تا آن را در مغازه ام به صورت امانت نگه دارم. چند روز بعد مشتری دیگری پیدا شد كه از همان جنس می خواست. به او گفتم: ندارم. مغازه را دیدی زد و متوجه وجود آن امانتی شد. گفت: تو كه این جنس را در مغازه داری؟! گفتم مال نیست، آن را فروخته ام. پرسید: پس چرا هنوز این جا است؟ گفتم: صاحبش از من خواست به عنوان امانت آن را برایش نگه دارم. پرسید: آیا خریدار پول تو را داده است؟ گفتم: نه، قرار است دو ماه دیگر بیاورد. گفت: من پول نقد دارم و با قیمت بهتری این جنس را می خرم. هر چه او داده من بیشتر هم می دهم. گفتم: نه برادر، من این جنس را فروخته ام و مال مردم است.
[1] بحارالانوار، ج 70، ص 13.